Karol Wojtyła jest znany szerokiemu światu przede wszystkim jako Jan Paweł II, jeden z najznamienitszych papieży w historii kościoła, który sprawił, że spojrzenie na ten urząd stało się całkowicie inne. Urodził się w Wadowicach w roku 1920 przy dźwiękach dzwonów kościelnych (jego dom mieścił się bowiem kilkadziesiąt metrów od świątyni). Już w pierwszych latach swojego życia udowodnił, że jest człowiekiem niezwykłym, a w kolejnych tylko to potwierdzał. Odkrywa w sobie powołanie kapłańskie i rezygnuje z wcześniejszych pasji, a mianowicie aktorstwa, cały czas zajmuje się jeszcze tworzeniem dramatów oraz pedagogiką. Oprócz tego był filozofem historii, fenomenologiem i mistykiem, a co najważniejsze jednym z głównych przedstawicieli personalizmu chrześcijańskiego. Był on pierwszym papieżem, który nie pochodził z Włoch, w dodatku bardzo młodym posiadającym świeże spojrzenie na kościół. W czasie całego swojego pontyfikatu dążył do pokoju oraz wprowadzenia porozumienia i jedności pomiędzy różnymi religiami. Uważa się także, że posiadał duży wpływ na rozpoczęcie ruchów społecznych, które doprowadziły do upadku żelaznej kurtyny.
Karol Wojtyła na świat przychodzi w mieście Wadowice i jest synem Emilii oraz Karola. Ochrzczony został on w kościele parafialnym mieszczącym się z resztą zaraz obok jego domu w dniu dwudziestego czerwca roku 1920. Wychowywał się on w skromnych warunkach, jednak nigdy nie cierpiał głodu, czy też ubóstwa. Głównym i jednocześnie jedynym źródłem utrzymania rodziny była pensja ojca, który piastował stanowiska urzędnika wojskowego posiadając stopień porucznika. Matka imała się dorywczych prac, przede wszystkim jako szwaczka. Brat Karola, Edmund, z resztą o wiele starszy, studiował w Krakowie medycynę i został lekarzem. Oprócz tego rodzina Wojtyłów posiadała jeszcze córkę Olgą, ta jedna umiera zaraz po swoich narodzinach. W dzieciństwie Karol bardzo często nazywany był Lolkiem – zdrobnienie od jego imienia. Uważano go już od najwcześniejszych lat za bardzo utalentowanego i wysportowanego chłopca. Grywał w piłkę nożną regularnie, a oprócz tego uwielbiał jazdę na nartach. Bardzo ważnym elementem w jego życiu były górskie i krajoznawcze wycieczki po okolicach, w których mieszkał. Ważną datą jest 1929 rok, wtedy bowiem umiera mama przyszłego papieża, kiedy ten posiada zaledwie dziewięć lat. Rok później Karol rozpoczyna naukę w państwowym gimnazjum męskim – gdzie według katechetów, którzy go uczyli wyróżniał się ogromną wiarą. W czasie nauki w tymże gimnazjum chłopiec zaczyna się dodatkowo interesować teatrem, bierze udział w licznych przedstawieniach oraz występach. Po zakończeniu gimnazjum przenosi się do Krakowa, gdzie wybiera studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Święto wszystkich świętych w roku 1946 dla Karola Wojtyły miało szczególny wymiar- wtedy bowiem z rąk kardynała Adama Sapiehy otrzymuje święceni kapłańskie. W następnym dniu odprawia swoją pierwszą mszę świętą w wawelskiej katedrze. Podczas kształcenia w seminarium udowodnił, że jest jednostką wybitną, z tego też powodu miał możliwość kontynuowania swoich nauk w Rzymie, w stolicy apostolskiej na Papieskim Uniwersytecie świętego Tomasza z Akwinu. Tam też pisze swoją rozprawę doktorską w języku łacińskim – dla jego potrzeb przyswoił także język hiszpański, aby mieć możliwość odczytywania oryginalnych tekstów jednego z renesansowych mistyków. W okresie tym rozpoczyna się także bardzo twórczy okres pracy naukowej Wojtyły jakże i tej literackiej – sporządza on coraz większą ilość wierszy, zastanawia się nad zagadnieniami czysto filozoficznymi i poświęca dużo czasu na pogłębianie swej wiedzy.
Kariera Wojtyły jako duchownego rozwijała się bardzo dynamicznie – już w roku 1958 mianowany zostaje biskupem Ombrii i jednocześnie biskupem pomocniczym Krakowa. Po niespełna pięciu latach piastowania tego urzędu mianowany zostaje arcy6biskupem, a w roku 1967 kardynałem, gdzie tytuł ten otrzymuje z rąk papieża Pawła czwartego. Przez te wszystkie lata to zostania kardynałem oraz w czasie posługi kardynalskiej bardzo aktywnie angażował się w życie swojej własnej diecezji, odwiedzając kilkukrotnie każdy z kościołów i kontrolując pracę formacyjną tamtejszych księży. Bardzo lubił przebywać z ludźmi, szczególnie młodymi, z tego też powodu jego wysokie stanowisko stało się ludziom bliższe. Zyskiwał także coraz większą dojrzałość jako myśliciel, który sięgał do rozległych tradycji filozoficznych, między innymi do antyku oraz założeń Tomasza z Akwinu. Wkrótce stał się więc autorytetem, który znany był także poza polską i obok prymasa Stefana Wyszyńskiego najważniejszą postacią w polskim episkopacie. Z prymasem tysiąclecia ściśle współpracował, wymieniając się wiedzą i jednocześnie okazując duży szacunek dla doświadczenia o wiele starszego prymasa. Jako kardynał odbywał liczne zagraniczne podróże, zapraszany był przede wszystkim przez uniwersytety na całym świece. Duże wyróżnienie spotkało Wojtyłę w roku 1976 kiedy zaproszony został przez samego papieża do wygłoszenia rekolekcji wielkopostnych. W roku 1978 umiera Paweł I, a na zwołanym z tego powodu konklawe na następcę Piotra w stolicy apostolskiej wybrany został nie kto inny, tylko Karol Wojtyła, który przyjął imię Jana Pawła II.
Jednym z najbardziej charakterystycznych elementów całego pontyfikatu Jana Pawła drugiego był fakt jego częstych i licznych podróży zagranicznych. Łącznie odbył ich przez dwadzieścia pięć lat swojej działalności ponad sto i odwiedził wszystkie z zamieszkałych kontynentów. W wielu miejscach, które odwiedził, nigdy wcześniej nie pojawiał się żaden inny papież. Był między innymi pierwszym z następców świętego Piotra, który odwiedził Wielką Brytanię. Jego niezrealizowanym marzeniem była natomiast pielgrzymka do Rosji, gdzie nie udało mu się udać. Obalił on swoim działaniem mit o papieżu, który nie rusza się poza Watykan.
W czasie pontyfikatu Jana Pawła II w Watykanie nastąpiły naprawdę duże zmiany, a także sam sposób postrzegania osoby papieża przez społeczność katolików jak i osób innych wyznań. Zaraz po swoim wyborze nie pozwolił on uklęknąć przed sobą prymasowi Watykanu. Pierwsze swoje przemówienie wygłosił po włosku, a więc w języku narodu, do którego przemawiał. Do kolejnych jego zwyczajów należało całowanie ziemi kraju, do którego przebywał, msze dla wielkich tłumów, spotkania z duchownymi innych wyznań, prywatne spotkania z wiernymi, bezpośrednie spotkania z ludźmi w trakcie pielgrzymek, ogromna bezpośredniość przy kontaktach z innymi i poczucie humoru. Jan Paweł II był więc tym, który zniwelował większość barier i przyjął postawę papieża bliskiego ludziom.
Jan Paweł II bardzo długo sprawował swój urząd. W ostatnich latach życia był już naprawdę zmizerniałym i schorowanym człowiekiem, przez którego przemawiała jednak ciągle ogromna siła. Praktycznie od ostatnich chwil nie rezygnował ze swoich obowiązków, mimo że kilka miesięcy przed śmiercią spędził praktycznie w szpitalu. Uszanowana została jednak jego wola pozostania w domu i tam też umiera, wśród najbliższych mu osób. Umiera w końcu drugiego kwietnia roku 2005 praktycznie zaraz po zakończeniu Apelu Jasnogórskiego w pierwszą sobotę miesiąca – był to prawie dziesięciotysięczny dzień jego pontyfikatu.