Saddam Husajn – postać jednego z lepiej rozpoznawalnych współczesnych dyktatorów oraz tyranów, który swoją władzę w Iraku sprawował nieprzerwanie w latach 1979 aż do roku 2003. W roku 2003 miejsce miała bowiem zbrojna interwencja wojsk USA oraz sprzymierzeńców, która spowodowała, że Husajn ucieka i ukrywa się przez kolejne trzy lata, jednak właśnie w roku 2006 udaje się go odnaleźć w lepiance kilka metrów pod ziemią, znajdującej się kilkanaście kilometrów od jego rodzinnego miasta. W tym samym roku umiera, w dniu trzydziestego grudnia zostaje wykonany na nim wyrok kary śmierci poprzez powieszenie. Sąd swoją decyzję umotywował szerzeniem wieloletniego terroru oraz spowodowaniem śmierci tysięcy ludzi, ich dokładna liczba tak naprawdę nigdy nie zostanie poznana. W Iraku cały czas jednak nastroje są bardzo napięte. Przez ten cały okres okazało się, że amerykanie posiadali także cele ekonomiczne przeprowadzając inwazję na Irak, wyswobodzenie kraju miało być swojego rodzaju przykrywką. Obecnie cały czas trwają walki z ludnością cywilną i oddziałami rebeliantów, którzy domagają się opuszczenia Iraku przez wojska USA oraz krajów sprzymierzonych.
Saddam Husajn urodził się w wiosce Tikrit, jego ojciec zajmował się hodowcom owiec. W wieku dziesięciu lat przenosi się jednak do swojego wuja, który zamieszkiwał stolicę kraju, a mianowicie Bagdad. Po raz pierwszy ożenił się z Sadżidą Talfah, z nią też miał dwóch swoich pierwszych synów, Kusaja oraz Udaja, którzy zajmowali za jego rządów wysokie stanowiska państwowe. Oprócz synów w związku tym poczęte zostały trzy córki. Saddam posiadał jednak jeszcze kolejne żony, łącznie było ich cztery. W roku 1956 bierze on udział w nieudanym zamachu na ówczesnego króla Fajsala II, który w końcu obalony zostaje dwa lata później podczas akcji zorganizowanej pod dowództwem jednego z późniejszych współpracowników Husajna. W roku 1957 natomiast sam Saddam wstępuje do partii socjalistycznej, a dwa lata później ucieka do Egiptu po kolejnej nieudanej akcji zamachowej (za co skazany został oficjalnie na śmierć). Na uniwersytecie mieszczącym się w Kairze zdobywa niepełne wykształcenie prawnicze. Powraca do Iraku i w roku 1964 trafia do więzienia, udaje mu się jednak ucieka po trzech latach. Kolejny jego zamach jest w końcu udany i powoduje, że zdobywa sobie rosnące poparcie. W roku 1968 dokańcza rozpoczęte wcześniej studia prawnicze, i w tym samym roku przewodniczy Radzie Dowództwa Rewolucji i zostaje generałem irackich sił zbrojnych. Od tego momentu droga do jego dyktatury jest już bardzo krótka, zdobywa władzę nie licząc się z nikim, nawet z najbliższymi współpracownikami.
Rok 1979 to moment kiedy wcześniejszy prezydent ogłasza oficjalnie odejście na emeryturę – wykorzystuje to czterdziestodwuletni wówczas Saddam, któremu udaje się uzyskać nie tylko stanowisko przewodniczącego partii, ale jednocześnie tytuł prezydenta. Polityka Saddama opierała się przede wszystkim na wykorzystywaniu bogatych złóż ropy w celu uczynienia z kraju potęgi militarnej. W roku 1972 rozpoczynają się procesy nacjonalizacyjne firm paliwowych z zachody, której do tej pory cieszyły się monopolem w Iraku. Aktywnie przyczyniał się także do modernizowania gospodarki krajowej, zajmował się jednocześnie nadzorowaniem modernizacji wiejskich regionów oraz wprowadzaniem mechanizacji do rolnictwa. Pomimo swoich okrucieństw posiada on liczne zasługi w usługach publicznych, przede wszystkim transporcie oraz edukacji. Angażuje się jednak w wojnę z Iranem, gdzie jednocześnie posiada wsparcie zachodu oraz bloku wschodniego. Mógł liczyć na dostawy najnowszych technologii oraz broni, także tej chemicznej oraz biologicznej. Z czasem powoduje to, że Saddam zaczyna czuć się bardzo pewny, stosuje coraz bardziej agresywne roszczenia w stosunku do państw sąsiadujących żądając ich terenów, cały czas podpierając się poparciem USA, które jednak zrywa wkrótce jakiekolwiek stosunki dyplomatyczne. Według irackich raportów Saddam cieszyć miał się niezachwianą popularnością w swym kraju. W referendum, które przeprowadzone zostało w roku 2002 wszyscy obywatele byli zdania, że dalej powinien sprawować władzę. W istocie cało głosowanie jak i powtarzające się wybory były farsami , głosowało się bowiem jawnie i poprzez odciśnięcie swoich linii papilarnych na karcie do głosowania.
Istnieje wiele wątpliwości co do samych przekonań religijnych Saddama. Niewątpliwie jednak wychowywany był on w wierze muzułmańskiej, jako sunnita, jednak pod wpływem socjalistycznych ideologii bliższy stał mu się światopogląd opierający się o materializm. W okresie całych rządów w Iraku na przemian akcentował swoje przywiązanie do islamu, czy wręcz do starożytnych religii babilońskich. Osobiście był dużym wielbicielem postaci jednego z królów babilońskich, z którym kazał się portretować na monetach i od którego pragnął otrzymać legitymizację do skoncentrowania w swej ręce ogółu władzy. W związku z tym rozpoczął odbudowę babilońskich świątyń i stał się mecenasem wszelkich pamiątek związanych z Mezopotamią, oczywiście tą starożytną.
Saddam utracił swoją faktyczną władzę w momencie kiedy USA przeprowadziło atak na Irak wiosną roku 2003. Nie został wtedy aresztowany, dokładne miejsce jego pobytu nie było bowiem znane. W okresie bezpośrednio po zajęciu stolicy kraju pojawiały się taśmy ukazujące jego postać, jednak do dzisiaj nie potwierdzono ich autentyczności. Wydawało się, że poszukiwanie Saddama to jak poszukiwanie igły w stogu siana. Nie opuścił on jednak nawet terytorium kraju, zostało odnaleziony po siedmiu miesiącach od ucieczki kilkanaście kilometrów od miasta rodzinnego.
Saddam Husajn stracony został z powodu swoich zbrodni przeciwko ludzkości. Został skazany na śmierć poprzez powieszenie w wyniku procesu sądowego, w którym udało się ustalić, że jest winny śmierci kilkuset szyitów w roku 1982, liczba jego wszystkich ofiar jest jednak oczywiście o wiele większa. Sama ludność Kurdów z jego powodu straciła około dwustu tysięcy obywateli, proces ten miał mieć jednak miejsce dopiero w momencie kiedy w przypadku pierwszych zarzutów wyrok byłby za niski. Saddam strącony został trzydziestego grudnia 2006 roku, dokładnie o godzinie czwartej siedem polskiego czasu. Egzekucja miała miejsce w irackiej bazie wojskowej w jednej z północnych dzielnic Bagdadu, gdzie za rządów Saddama mieściła się siedziba wojskowego wywiadu. Wbrew rzekomym informacjom o egzekucji publicznej wyrok wykonano w odosobnieniu.
Po wykonaniu egzekucji Saddama pojawiły się poglądy, że sąd oraz wyrok nie były ani bezstronne, ani sprawiedliwe i podlegały licznym naciskom politycznym. Oprócz tego dodawane było oskarżenie, iż władze irackie nie są suwerenne i podlegają całkowicie pod decyzje rządu USA, które także miało posiadać bardzo duży nacisk na skazanie Saddama. Władze niektórych z krajów arabskich otwarcie mówiły, że cały proces jest nielegalny i upolityczniony. Organizacje zajmujące się obroną praw człowieka przypominały, że stosowanie kary śmierci nie jest rozwiązaniem w żadnym przypadku, nawet w tak drastyczny sposób. Wyrok poprzez powieszenie miał być także swojego rodzaju formą upokorzenia Saddama.