Witold Gombrowicz z pewnością jest jedną z barwniejszych, czy też dokładniej mówiąc był jedną z barwniejszych, postaci polskiej literatury. Z pewnością był on oryginalnym powieściopisarzem, nowelistą i dramaturgiem o nieprzeciętnych umiejętność literackich, jako sam człowiek jednak odbierany był negatywnie. Większość otaczających go ludzi traktował straszliwe przedmiotowo i uważał się za o wiele lepszego od nich, nie poświęcał im więc ani chwili uwagi. Życie Gombrowicza rozpoczyna się na Sandomierszczyźnie, gdzie jest najmłodszym, czwartym dzieckiem Jana i Antoniny, swoich rodziców. Nie może narzekać na swój los, bowiem rodzina w której się wychowuje to bogate ziemiaństwo herbu Kościesza. Po opuszczeniu rodzinnego dworu przenosi się wraz z rodziną do warszawy, gdzie kończy gimnazjum, a następnie rozpoczyna studia na wydziale prawa i udaje mu się z nich uzyskać tytuł magistra. Przez około kolejny rok przebywa w Paryżu, niezbyt pilnie przykładając się do studiów na jednym z tamtejszych uniwersytetów. O wiele większą rolę w tym czasie odgrywały dla niego kontakty z młodzieżą studencką oraz częste wyjazdy nad morze śródziemne.
Dzieciństwo oraz młode lata Gombrowicza mijają bardzo spokojnie, jest on bowiem urodzony w bogatej rodzinie właścicieli ziemskich. Z czasem przenosi się wraz z rodziną do warszawy gdzie kończy gimnazjum oraz zdobywa tytuł magistra prawa. Robi sobie rok przerwy na wyjazd do Paryża, a po swoim powrocie rozpoczyna aplikaturę sędziowską, wkrótce jednak porzuca ją. Lata dwudzieste to podejmowanie pierwszych prób literackich, jednak wszystkie z dzieł zostały zniszczone przez autora, gdyż uważał że są niepowodzeniem. Ich tematyka miała być manifestacją nieoficjalnej strony duszy samego Gombrowicza. Przełom lat dwudziestych i trzydziestych to pierwsze ukazujące się opowiadania, które nazwane zostały pamiętnikiem z okresu dojrzewania. Od momentu zadebiutowania na rynku książkowym zaczął on pisywać recenzje i felietony do gazet. Największy rozgłos zapewniła mu jednak publikacja powieści Ferdydurke, która spowodowała, że był już rozpoznawalnym nie tylko w kręgach literackich. Okres przed zakończeniem wojny to przenosiny Gombrowicza do Argentyny, gdzie pozostał aż do 1963, mimo tego, że żył tam momentami na granicy ubóstwa. Próbował zdobyć uznanie wśród tamtych kręgów literackich, udało mu się w końcu opublikować Ferdydurke w języku hiszpańskim. Dziś wielu argentyńskich pisarzy uważać będzie ten przekład za jedno z bardziej znaczących wydarzeń jeśli chodzi o literaturę tamtych terenów, jednak w tamtych latach autor nie mógł dzięki temu liczyć na większych rozgłos.
Specyficzną cechą twórczości Gombrowicza właśnie będzie przede wszystkim umiejętność stworzenia obrazu człowieka w jego uwikłaniu o podłożu psychologicznym i uwikłaniu w innych ludzi, czy też spuściznę kultury. Gombrowicz przede wszystkim będzie spierał się z polskim romantyzmem, jak sam też twierdził, pisał na przekór mickiewiczowi, przede wszystkim zauważyć można to na kartach Trans-Atlantyku. W większości swoich utworów stosować będzie on pierwszoosobową narrację, sam język bogaty jest w neologizmy i ciekawe wykorzystanie wyrazów. Oprócz tego tworzy on swojego rodzaju słowa klucze, którym przypisuje całkowicie nowe znaczenie, czy też które rzucają światło na sens, który kryje się pod ironiczną formą. Miało to miejsce między innymi w Ferdydurke (popularna pupa, czy też łydka). Ferdydurke, jedna z pierwszych i jednocześnie lepszych powieści podejmowała będzie dyskusję dotyczącą formy, jako jednego z uniwersalnych rodzajów kategorii, która pojęta może być zarówno w sensie czysto filozoficznym jak i jednocześnie socjologicznym, czy też estetycznym, a jednocześnie będą środkiem zniewolenia danej jednostki przez pozostał0ość społeczeństwa stanowiącego niewątpliwą całość. Z tejże też powieści pochodzić będą słynne określenia, które na stałe weszły do polskiego języka, między innymi upupienie. Gombrowicz sam siebie i jednocześnie przy krytyków kreowany jest na mistrza zrywania masek. Kamufluje się on i ukrywa tym bardziej im bliżej dochodzi do jednego z swoich największych konfliktów wewnętrznych, którym jest homoerotyzm, czy też dokładniej mówiąc biseksualizm.
Wiele osób uważało Gombrowicza jeszcze za jego życia jednym z najwybitniejszych polskich pisarzy w tamtych czasach. Zaskakujący jest fakt, że jako człowiek był on jednak strasznym megalomanem, charakteryzowała go złośliwość i bardzo duża krytyka w stosunku do innych osób, czy też pisarzy. Jego twórczość wykazywać będzie związki z egzystencjalizmem, czyli z koncepcją własnego ja, co Gombrowicz bardzo często wykorzystuje. Widoczne są też między innymi nawiązania i różnego rodzaju gry z tradycjami literackimi, między innymi w Trans-Atlantyku, który wzorowany jest na siedemnastowieczny pamiętnik. O wiele ciekawsze będą jednak powiązania Gombrowicza z europejską myślą w drugiej połowie wieku dwudziestego, co wiązać będzie się z dorobkiem intelektualnym wielu myślicieli oraz pisarzy tamtego okresu.
Gombrowicz był pisarzem jak najbardziej aktywnym, tworzył przez większość swojego życia, wydanych zostało prawie dwadzieścia różnego rodzaju jego dłuższych tekstów i utworów, a do końca nie wiadomo ile z nich nie ujrzało światła dziennego. Do tych najpopularniejszych zaliczyć będziemy mogli Ferdydurke, Trans-Atlantyk, Kosmos, Pornografię, Bakakaja i wiele, wiele innych tym podobnych. Oprócz tego próbował on tworzyć także w języku hiszpańskim znajdując się w Argentynie, jednak tam dzieła jego nie spotkały się z dużą aprobatą.
Pornografia jest jedną z powieści pisarza, która pokazywać będzie Polskę uwikłaną w lata wojenny, w czasie której zapadać ma się cały z systemów tradycyjnej i dotychczas przyjmowanej kultury, opierający się przede wszystkim na wierze w Boga i odwieczny porządek, a na to miejsce powstaje nowa i całkowicie inna rzeczywistość, w której zarówno starzy jak i młodzi współpracują, aby móc zrealizować wspólnie swoje fascynacje, które podszywane są erotyzmem. Do najbardziej złożonych dzieł i wieloznacznych Gombrowicza nie zalicza się jednak mimo wszystko tego, ale Kosmos, w przypadku którego autor ukazuje jak człowiek z kolejnych drobin materii składa sobie cały sens świata, jakie siły oraz porządki biorą udział w jego kierowaniu i sterowaniu i jak organizuje się forma. Ostatnia ze sztuk Gombrowicza o tytule Operetka wykorzystywała będzie formę do zaprezentowania przemian świata w dwudziestym wieku w sposób jak najbardziej groteskowy.
Pod nazwą 'Piknik Gombrowiczowski’ tą kryje się impreza o zasięgu ogólnopolskim, która poświęcona jest właśnie Witoldowi Gombrowiczowi. Piknik odbywa się co roku od dobrych kilku lat w Ostrowcu świętokrzyskim i okolicach, które związane będą z samym pisarzem, czy też jego rodziną. Ideą tego trwającego trzy dni pikniku, jest przybliżenie, szczególnie młodszym, osoby i twórczości Gombrowicza, który urodził się w okolicach Ostrowca właśnie. Ponadto impreza ma na celu zwrócenie uwagi na liczne dobra kulturowe, które znajdują się w okolicy i związane są z rodziną Gombrowiczów, czy też samym pisarzem, który spędzał tutaj swoje najmłodsze lata.