Polsce przez wiele lat swojego istnienia udało się wychować oraz wykształcić prawdziwe diamenty i niezaprzeczalne diamenty w dziedzinie pisarstwa. Ich styl jest oryginalny i rozpoznawalny, są oni w swój sposób niepowtarzalni oraz jednorazowi. Ich nazwiska znane są wszystkim z nas, szczególnie jeśli idzie o słowackiego, Mickiewicza, Sienkiewicza, orzeszkową i wielu, wielu innych wybitnych polskich pisarzy oraz oczywiście pisarki. Ciekawe jednak jak duża ilość talentów nie została w ogóle odkryta, jak wielu pisarzy przez te wszystkie wieki tworzyło tylko i wyłącznie do szuflady nie chwaląc się szerokiemu światu swoim talentem. Na to pytanie odpowiedzi chyba nigdy nie uda się nam uzyskać. Z drugiej jednak strony mamy możliwość czerpania z spuścizny i tak wielu naprawdę wybitnych poetów i pisarzy, którzy odcisnęli swoje znamię także na światowej literaturze i to niejednokrotnie. Z pewnością możemy być dumni z naszych pisarzy i jednocześnie rodaków, gdyż ich poziom nie odstawał i nie odstaje od zagranicznych sław.
Bez najmniejszych wątpliwości Juliusz Słowacki uznany może być za jednego z najbardziej wybitnych polskich poetów w dobie romantyzmu, oprócz tego było on dramaturgiem i szeroko pojętym humanistom. Obok takich sław jak Mickiewicz, Krasiński i Norwid określany był dawniej mianem jednego z wieszczy narodowych. Zajmował się filozofią, był twórcą filozofii genezyjskiej, oprócz tego epizodycznie wiązał się z polskim mesjanizmem. Utwory słowackiego, zgodnie z duchem epoki w której przyszło mu tworzyć i ówczesną sytuacją, w której znajdował się polski naród podejmowały bardzo istotne problemy, które wiązały się z walką narodowo wyzwoleńczą, z przeszłością narodu i przyczynami niewoli, ale oprócz tego poruszały także jak najbardziej uniwersalne tematy z zakresu egzystencjalnego. Twórczość wyróżniała się mistycyzmem, sam słowacki zresztą mistykiem był. Oprócz tego charakteryzowało ją bogactwo wyobraźni, nagromadzenie poetyckich przenośni oraz dosyć ciekawego języka. W roli liryka zasłynął między innymi pieśniami, które odwoływały się do kultury orientalnej, i źródeł ludowych. Jego poezja była bardzo rozchwianą nastrojowo, z drugiej jednak strony ukazywało się w niej mistrzostwo operowania słowem. Słowacki żył i tworzył w tych samych latach do Mickiewicz i posiadał duży kompleks związany z jego osobą. Cały czas uważał się za drugiego, zaraz po Mickiewiczu, jednak mimo wszystko nie tego najlepszego, co było powodem jego licznych wątpliwości co do własnego talentu, załamań nastroju i wielu, wielu innych tym właśnie podobnych.
Witkacy to oczywiście pseudonim jednego z bardziej znanych polskich pisarzy Stanisława Ignacego Witkiewicza. Oprócz pisani zajmował się on także malarstwem, fotografiką, dramatem i filozofią. Urodził się w warszawie w ostatnich latach wieku dziewiętnastego, natomiast zmarł kilka dni po rozpoczęci wojny w województwie poleskim, w jednej z swoich rezydencji. Swój szeroki talent odwiedził z pewnością po ojcu, który także był czystym przykładem humanisty, łączył pasje malarskie i pisarskie z architekturą i innymi dziedzinami technicznymi.
Postaci Mikołaja Reja chyba nie trzeba nikomu przedstawiać, jak dobrze nam wiadomo jest to jeden z polskich poetów tworzący w epoce renesansu. Oprócz tego aktywnie zajmował się polityką i głoszeniem teologii ewangelickiej. Przez bardzo długi okres czasu uważano go za ojca polskiej literatury, miało to miejsce do momentu aż docenione zostały umiejętności i spuścizna pisarzy średniowiecznych. Twórczość samego Reja można scharakteryzować w dwóch słowach, a mianowicie bogata i różnorodna. Uważany jest za jednego z mistrzów wszechczasów jeśli chodzi o umiejętność tworzenia literackich opisów. Bardzo często porównywano go do Erazma z Rotterdamu. Sam język zawarty w jego utworach jest bardzo charakterystycznym dla niego samego oraz jego grupy społecznej do której w czasie życia należał, czyli średniej szlachty. Język jest konkretny, obrazowy i realistyczny, a jednocześnie zachowuje on swoją indywidualność i swoiste podstawowe cechy, wpływające na jego kształt. Nie boi się on używać języka potocznego i często celowo pomija zestarzała już według jego uznania formy gramatyczne, które jednak i tak cały czas były używano. Z drugiej jednak strony w przypadku niektórych form i zwrotów zachowuje on pewien konserwatyzm nie zwracając na ich archaiczność. Lubuje się także w zapożyczeniach po które będzie bardzo sięgał, przede wszystkim z języka łacińskiego, czy też francuskiego.
Adam Mickiewicz to z pewnością legenda polskiej literatury, najwybitniejszy z poetów i pisarzy, wieszcz narodowy, a oprócz tego działać polityczny. Jest on także jednym z najbardziej charakterystycznych postaci epoki romantyzmu, czyli epoki w której tworzył. Jest to jednak tak naprawdę niczym przy wzięciu pod uwagę uznania jego osoby w całej europie. To właśnie od niego miejsce miał początek romantycznego dramatu w naszym kraju, gdzie udało mu się zdobyć przydomek polskiego Goethego, czy też Byrona. Prócz tego zajmował się on także wykładaniem literatury krajów słowiańskich na jednym z francuskich uniwersytetów. Znany był przede wszystkim jako autor licznych ballad, powieści poetyckich i przede wszystkim dramatu Dziady i Pana Tadeusza zwanego dzisiaj epopeją narodową, jednocześnie uznawaną za ostatni z wielkich eposów.
Witold Gombrowicz z pewnością był jedną z ciekawszych postaci jeśli chodzi o polskie pisarstwo. Już za czasów jego życia uznano go za jednego z wybitniejszych polskich pisarzy. Przykładem tego była między innymi ankieta, w której najwybitniejsi polscy pisarze wybierali najlepszego spośród siebie, gdzie właśnie to on otrzymał ten honor. Było to trochę dziwne między innymi dlatego, że jako osoba, był on strasznie aspołecznym i trudnym do nawiązania kontaktu z powodu swojego megalomaństwa, złośliwości oraz ogromnej krytyki w stosunku do innych pisarzy. Sam siebie stawiał o wiele wyżej na innych. Jego twórczość uwidaczniać będzie powiązania z koncepcją „ja” i jednocześnie z człowiekiem, który determinowany jest przez język, którym się posługuje oraz oglądający świat przez dwójkowy system oparty na opozycji i symetrii. Widoczne będą także liczne nawiązania i gry z tradycjami literackimi, między innymi stylizacja na pamiętnikarstwo popularne między innymi w siedemnastym wieku. Książki pisane przez Witolda Gombrowicza będą jednymi z trudniejszych ich analiza oraz wyciągnięcie z nich konkretnych wniosków bardzo często jest wręcz niemożliwa, gdyż poglądy autora były co najmniej nieodgadniętymi, dodatkowo jego specyficzne poczucie nastroju sprawiało, że nie wiadomo kiedy pisze coś totalnie bez przyczyny, a kiedy posiada to ukryty sens.
Eliza Orzeszkowa jest dobrze znaną polską pisarką nurtu pozytywistycznego. Urodziła się ona w jednej z zamożnych ziemiańskich rodzin. W domu rodzinnym miała możliwość kształcenia się z powodu zgromadzenia przez jej ojca cennego zbioru dzieł sztuki oraz biblioteki, która liczyła sobie kilka tysięcy tomów. Przez pewien okres swojej twórczości była ona związana między innymi z Marią konopnicką, także jedną z słynniejszych polskich pisarek. Często pisała swoje teksty pod licznymi pseudonimami, niewiadomo czy wszystkie z nich udało się odkryć.