Okres międzywojenny określany jest również jako dwudziestolecie międzywojenne i obejmuje swoimi ramami lata od odzyskania niepodległości, a więc 1918 roku, aż do wybuchu II wojny światowej. Tworzone były wtedy wszystkie rodzaje literatury, a więc proza, poezja i dramat. Jednocześnie tematycznie przede wszystkim nawiązywały one albo do pierwszej wojny światowej, do losów ludzi, do ich aktualnej powojennej sytuacji społecznej, materialnej i psychicznej. Wielokrotnie też istniały w nich elementy przepowiedni dla nadchodzącej kolejnej wojny światowej, która miała pochłonąć jeszcze więcej ludzi i zniszczyć całkowicie ludzkie marzenia o wolności i zdrowiu. Należy przyznać, że przepełnione tragizmem, wprost fatalizmem i apokaliptycznymi wizjami świata za kilka lat dzieła, w większości sprawdziły się w rzeczywistości. Można by się nawet pokusić o sformułowanie, że byli oni swoistymi mistykami, jasnowidzami o losach całej ludzkości. Ponadto skupiali się oni również nie tylko na przewidywaniach, co do kolejnej wojny, ale i na próbach dodania otuchy, że i to się w końcu skończy.
Bolesław Leśmian (właściwie Lesman) urodził się i zmarł w Warszawie. Był poetą pochodzenia żydowskiego, stryjeczny brat Jana Brzechy i siostrzeniec poety Antoniego Langego, dzięki któremu uzyskał on spolszczoną formę swojego nazwiska. Przede wszystkim zasłynął z licznych baśni i erotyków swojego autorstwa, które nawiązywały w swojej treści do egzystencjalizmu, a także filozofii Bergsona. Uważany jest za jednego z bardziej nowatorskich, oryginalnych i skrajnych twórców literatury polskiej dwudziestego wieku. Stworzył między innymi nowy typ ballady, a także grupę neologizmów, które nazwane zostały na jego cześć leśmianizmami. Wybranymi dziełami jego są: „Dziejba leśna”, „Łąka”, „Przygody Sindbada Żeglarza”, „Napój cienisty” i inne.
Gombrowicz – był on polskim powieściopisarzem, nowelistą i dramaturgiem. Przede wszystkim w swoich dziełach skupiał się na ujęciu psychologicznym człowieka, jego uwikłania wśród innych ludzi, spuściźnie kulturowej. Jednocześnie przedstawiał swoiste poczucie absurdu. Podejmował on też swoiste „dyskusje” z polskim romantyzmem, jakby na przekór Mickiewiczowi. W większości stosował narrację pierwszoosobową, liczne neologizmy, słowa klucze, ironię, farsę, paradoks itp. Wśród jego utworów przede wszystkim należy wymienić: „Ferdydurke”, „Opętani”, „Trans-Atlantyk”, „Kosmos”, „Bakakaj”, „Ślub”, „Iwona, księżniczka Burgunda” i wiele innych.
Tuwim – Polski poeta, pisarz, współzałożyciel kabaretu „Pikador” oraz grupy poetyckiej „Skafander”. Jednocześnie tłumaczył też poezję rosyjską, francuską, niemiecką i łacińską. Posiadał ponad czterdzieści pseudonimów, jak Oldlen, Schyzio Frenik, Wim, Tuvim i inne. Przede wszystkim wsławił się jako autor tekstów kabaretowych, rewiowych, jak i wierszy dla dzieci. Wśród jego najważniejszych i najbardziej znanych tytułów należy wymienić chociażby: „Lokomotywa”, „Ptasie radio”, „Pan Hilary”, „Słoń Trąbalski” i inne. Otrzymał wiele nagród, jak na przykład Nagrodę Literacką miasta Łodzi, polskiego PEN Clubu, państwową pierwszego stopnia w 1952 roku, a także doktora honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego.
Jedna z lepszych pisarek polskich, Zofia Nałkowska, urodziła się i zmarła w Warszawie. Studiowała historię, geografię, ekonomię oraz językoznawstwo w tajnym „Uniwersytecie Latającym”. Otrzymała liczne nagrody za swoją twórczość i działalność polityczną, jak na przykład nagroda miasta Łodzi, państwowa za „Granicę”, państwowa I stopnia za całokształt jej twórczości. Wśród jej utworów należy wymienić na przykład: powieści – „Książę”, „Granica”, „Węzły życia”, dramaty – „Dom kobiet”, „Dzień jego powrotu”, „Renata Słuczańska”, nowele – „Lustra, „”Medaliony”, Ściany świata”, „Małżeństwo” i wiele innych.
Słonimski urodził się i zmarł w Warszawie. Był polskim poetą, felietonistą, dramatopisarzem, satyrykiem, działaczem politycznym, a nawet krytykiem teatralnym. Żył na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku. Jednymi z ważniejszych jego utworów były między innymi: „138 wierszy”, „Rodzina”, „Okno bez krat”, „Parada”, „Godzina poezji”, „Z dalekiej podróży”, „Wiek klęski”, „Alarm” i wiele innych. Jeśli chodzi o utwory sceniczne, to był autorem „Rodziny”, „Lekarza bezdomnego”, „Murzyna warszawskiego” oraz „Wieży Babel”.
Makuszyński – Jeden z lepszych polskich prozaików, poetów, felietonistów, członków Polskiej Akademii Literatury. Przede wszystkim znany jest z utworów bardziej młodzieżowych bądź familijnych, jeśli można się pokusić o takie sformułowanie. Wśród tytułów jego dzieł należy między innymi wymienić: „Przyjaciel wesołego diabła”, „Wielka brama”, „Perły i wieprze”, „Szewc Kopytko i kaczor Kwak”, „W kalejdoskopie”, „Rzeczy wesołe”, „Romantyczne historie”, „Straszliwe przygody”, „Bardzo dziwne bajki”, „Słońce w herbie”, „Mały chłopiec”, „Panna z mokrą głową”, „Awantura o Basie”, „Złamany miecz” i wiele innych. Na podstawieni niektórych z nich nakręcone zostały filmy i seriale, które do dzisiaj cieszą się popularnością i dużym zainteresowaniem oraz zamiłowaniem.