Johan Goethe uważany jest za jednego z najbardziej wybitnych poetów okresu romantyzmu na terenie Niemiec, ale także i w europie jak i na całym świecie. Był on znanym dramaturgiem, prozaikiem, a oprócz tego zajmował się także polityką i szeroko pojętą nauką. Żeby tego było mało był także bardzo ważnym przedstawicielem ruchu wolnomularskiego. W swej twórczości związał się przede wszystkim z romantyzmem, co było cechą lat w których żył, oprócz tego jednak w dużej ilości swych tekstów nawiązywał także do klasycyzmu. Pozostawił po sobie wiele różnorodnych dzieł od dramatów zaczynając, poprzez poezję i prozę, aż po traktaty i teksty naukowe, związane między innymi z naukami przyrodniczymi, metodyką, czy też fizyką. Jednym z najważniejszych jego dzieł jest jednak utwór Faust, z którym też najczęściej Goethe jest kojarzony. Jeszcze za jego życia wielu poetów i pisarzy młodszego pokolenia wzorowało się na jego dorobku oraz stylu, ogromną popularnością cieszy się także po śmierci, co pozostaje niezmienne aż do czasów dzisiejszych.
Goethe urodził się w roku 1749 w Frankfurcie, w przestronnym domu mieszczącym się przy jednej z głównych ulic. W momencie narodzin chłopca jego ojciec był już rentierem i zajmował się przede wszystkim kolekcjonowaniem obrazów. Matka Goethego natomiast wywodziła się od starej rodziny patrycjuszy z dosyć dużym majątkiem. Goethe posiadał liczne rodzeństwo, w większości jednak zmarło ono bardzo młodo, oprócz jednej siostry, która urodziła się rok później po jego przyjściu na świat. Swoją przygodę z edukacją Goethe rozpoczął z prywatnymi nauczycielami oraz z własnym ojcem, dzięki którym zdobył powszechne wykształcenie w tamtych czasach, a oprócz tego posiadał umiejętność władania różnymi językami obcymi, między innymi greką i łaciną, a oprócz nich także francuskim, angielskim oraz hebrajskim. Edukacja ta była jednak nietypowa obejmowała bowiem takie dyscypliny jak taniec, czy też szermierka. Robił bardzo duże postępy i należał raczej do uczniów spokojnych i nad wyraz uzdolnionych. Już od najmłodszych lat zapoznawany był przez swoich rodziców z teatrem oraz sztuką wyższą. W latach młodzieńczych posiadał w swoim życiu wiele różnorodnych ekscesów, związanych także z kobietami i na zlecenie ojca w roku 1765 opuszcza miasto i udaje się do Lipska, aby rozpocząć tam studia prawnicze. W czasie tychże studiów zapoznaje się ze zbiorami starodawnych wyroków sądowych oraz przestarzałym systemem prawnym, które były zaprzeczeniami jego wcześniejszego toku nauki nastawionego na postęp oraz wpajanie nowinek.
W roku 1782 Goethego spotyka bardzo duże wyróżnienie, z rąk samego cesarza w Wiedniu otrzymuje bowiem tytuł szlachecki i od tego momentu przed jego nazwiskiem pojawia się prefiks von. Wiązało się to między innymi z przywilejem uczestnictwa w szeregu oficjalnych spotkań oraz wydarzeń, a także dało możliwość przyjęcia rok później do zakonu iluminatów. W czasie tym Goethe oprócz drobnych tekstów na zamówienie tworzył pierwszą ze swych wersji sztuki teatralnej napisanej prozą, która miała być przeciwieństwem jego normalnego życia osobistego pełnego zawirowań i ciągłych zmian. Wplątane były w to nie same sprawy związane z karierą i zawodowe, ale raczej ze zdrowiem oraz licznymi kobietami, które przewijały się w jego kręgu.
Faust sam w swoich tekstach napisał kiedyś, że to co wiecznie kobiece pociąga nas w dal – rzeczywiście jedną z największych jego pasji i słabości były właśnie kobiety, które odgrywały w nim bardzo ważną rolę. Znajdowały one także nierzadko odbicie w jego tekstach oraz twórczości. W utworach poetyckich możemy doszukiwać się śladów pozostawianych właśnie przez kolejne ukochane, ale także kobiety z otoczenia. Jedna z dziewczyn, w której był zakochany stała się później bohaterką jego książki, mowa mianowicie o starszej Charlotcie, która umieszczona została w Cierpieniach młodego Wertera. Pierwszą z miłostek Goethego była ta przeżywana w trakcie studiów w roku 1770 z błękitnooką blondynką ich związek był bardzo gorący jednak jednocześnie także krótki. Kobieta, z którą Goethe posiadał dziecko była czwartą w jego życiu co do kolejności – ślub z nią bierze dopiero osiemnaście lat po przyjściu na świat potomka. Goethe posiadał kochanki nawet kiedy miał jeszcze ponad sześćdziesiąt lat, informacje na ten temat nie są jednak do końca potwierdzone. Wiadomo jednak, że Goethemu przez całe życie towarzyszyły kobiety, podczas jego śmierci przy jego łożu znajdowała się przy nim i opiekowała w chorobie żona jego syna. Określenie go mianem kobieciarza byłoby jednak nie na miejscu, gdyż z wszystkimi z nich obchodził się z klasą i zawsze do każdej ze swych wybranek był uczciwy i szczery co do swojej natury, potrzeb i tak dalej.
Goethe pozostawił po sobie naprawdę dosyć duży zbiór tekstów, gdzie przeważające są oczywiście wiersze, zebrane w kilkanaście tomików poezji. Oprócz nich jednak napisał także kilka obszernych powieści i innych utworów prozaicznych, zasłynął także jako dramatopisarzy – gdzie jego największe dzieło w tejże formie Faust do dzisiaj uznawane jest jako przejaw najwyższego artyzmu literackiego. Twórczość Goethego inspirowała nie tylko kolejne pokolenia poetów i pisarzy, ale także muzyków. Od wieku dziewiętnastego do dni dzisiejszych powstawały liczne opery i pieśni dotyczące przede wszystkim Fausta oraz głównej postaci tego dramatu jak i także odnoszące się do poszczególnych jego poematów oraz wierszy.
Oprócz tego, że Johann Wolfgang von Goethe zajmował się bardzo aktywnie pisarstwem oraz poezją, to na swoim koncie posiada także liczne osiągnięcia związane z szeroko rozumianą nauką. Jeśli chodzi o nauki przyrodnicze próbował przede wszystkim powiązać je z zasadami filozofii oraz polityki, a oprócz tego poświęcał się badaniom nad botaniką, geologią oraz chemią jak i optyką. Przez całe swoje życie zgromadził kilkadziesiąt tysięcy preparatów przyrodniczych. Główne jego dzieło właśnie w zakresie nauk przyrodniczych i niejako fizycznych to Teoria kolorów, która obecnie jednak uznawana jest za błędną. Goethe prowadził liczne badania związane z powstawaniem widma optycznego – nie opierał on ich jednak w całości o czysto racjonalną wiedzę, wykraczał poza jej ramy zahaczając o obszar wiedzy określany w jego czasach jako metafizyka. W wieku dwudziestym fizycy jednak bardzo mocno skrytykowali osiągnięcia Goethego w tymże zakresie podając, że wykraczał ze swoimi teoriami wyraźnie poza stan wiedzy tamtych czasów, a oprócz tego swoje badania opierał o błędne teorie.
Sposób rozumienia wiedzy przez Goethego jak na ówczesne mu czasy był bardzo specyficzny. Przedstawia jednak opis swej metodyki w osobnym i bardzo obszernym dziele, gdzie także daje do zrozumienia, że jego badania i całe postępowanie jest jak najbardziej empiryczne. Jego metodyka różni się bardzo mocno jednak od empiryzmu znanego w pozytywizmie przede wszystkim z powodu na inne usytuowanie człowieka. Goethe stawiał go nie jak zwykło się w jego czasach jako obserwatora zewnętrznego danego układu albo jako element tego właśnie układu.