Mickiewicz jest jednym z polskich poetów działy oraz publicystów politycznych, który bardzo często określany jest mianem barda słowiańskiego, czy też poety przeobrażonego. Obok takich nazwisk jak Słowacki, czy też Krasiński uznany został za największego z poetów romantycznych, wieszcza narodowego oraz jednego z ważniejszych w sakli europejskiej. Był on członkiem założonego z resztą przez samego siebie stowarzyszenia filomatów, mesjanistą i tak dalej. Z pewnością uznać będzie go można za najwybitniejszego z twórców teatru romantycznego w naszym kraju, gdzie sztuki jego także za granicą spotykały się z bardzo dużym uznaniem, gdzie porównywano go nawet do Byrona. Oprócz pisania zajmował się także pracą naukową, wykładał literaturę na uniwersytecie francuskim, znany przede wszystkim z powodu swoich słynnych ballad, powieści poetyckich, czy też Pana Tadeusza okrzykniętego epopeją narodową i jednocześnie utwór ten zyskał uznanie ostatniego z wielkich eposów, które powstały, co z pewnością jest prestiżowym wyróżnieniem.
Dzieciństwo Mickiewicza jest spokojnym oraz przebiegającym bez większych zaburzeń. Uczęszcza on przez około osiem lat do dominikańskiej szkoły powiatowej. W wieku siedemnastu lat kończy ją by rozpocząć nauki humanistyczne na uniwersytecie imperialnym w Wilnie, gdzie jego zamiarem było zdobycie zawodu nauczyciela. W czasach studiów był jednocześnie jednym z założycieli popularnego towarzystwa filomatów, czyli tajnej organizacji, która potem przekształciła się w jedną ze spiskowych organizacji narodowych. Kolejny okres jego życia to znalezienie się w więzieniu, zesłanie i w końcu emigracja. Wszystko rozpoczyna się w Kownie, gdzie pracuje jako nauczyciel. W czasie tym pisze rozprawę, za którą otrzymuje później tytuł magistra filozofii. Zostaje zainicjowany do masonerii w stopniu czeladnika, po czym ląduje w więzieniu mieszczącym się w jednym z wileńskich klasztorów. Zostaje skazany za udzielanie się w tajnych organizacjach młodzieżowych i zesłany w głąb rosyjskiego kraju. Przebywa między innymi w Petersburgu, Odessie, Moskwie, czy też na Krymie. Styka się na Moskwie z różnymi środowiskami, poznaje także Aleksandra Puszkina. Kolejny okres jego życia to podróż po europie i tworzenie kolejnych dzieł, z których każde kolejne zaczyna wywierać coraz większy oddźwięk. W końcu na bardzo długi okres osiada w Paryżu, gdzie podczas prowadzenia swoich wykładów nie żałował sobie akcentów politycznych, między innymi wychwalanie napoleona, czy też propagowanie różnych filozofii życiowych.
Jego debiut miejsce miał na łamach Tygodnika Wileńskiego. Ten okres twórczości w życiu Mickiewicza, który był najwcześniejszym zwykle określamy mianem wileńsko-kowiańskiego. Mickiewicz pozostawał wówczas pod wpływem takich twórców jak Wolter, którego dzieła starał się tłumaczyć na polski. Głosił on w tym czasie między innymi sceptycyzm poznawczy. Kilka lat później udaje mu się wydać Odę do młodości, utwór, który jest jeszcze przynależnym do poetyki po klasycystycznej, ale już wyłamywać będzie się z oświeceniowych ideałów. Jego pierwszy okres twórczości jest już dosyć pokaźnym, nie wspominając o kolejnych trzech, gdzie ich przytoczenie zabrałoby naprawdę bardzo dużo czasu.
Adama Mickiewicza zwykło się powszechnie uważać za prekursora polskiego romantyzmu, w szczegółowej analizie jego dzieł oraz podstaw artystycznych wykazywać będzie jednak pośrednictwo wieszcza narodowego pomiędzy oświeceniowym klasycyzmem a romantyzmem właśnie. Zauważyć można, że pomimo powszechnych przekonań, które podsycane są przez kontrowersyjną romantyczność, Mickiewicz nie tylko nie neguje oświecenia, ale nawet wybiera z niego te z najcenniejszych zdobyczy, na przykład kunszt samej formy, czy też racjonalizm. Oprócz tego warto zwrócić uwagę na mimetyczność utworów poety. Dodatkowy dowód na klasyczną charakterystyczną, czy też wręcz realizm mickiewiczowskich utworów mają być programowe cytaty, między innymi z pana Tadeusza, liryków lozańskich, czy też dziadów części trzeciej. Wierność religiom, która ma miejsce u Mickiewicza wynikała z jego poczucia narodowego obowiązku, jest ona jednak przeciwstawna czysto romantycznemu uwielbieniu lekkiej niedorzeczności oraz zjawisk i wydarzeń nierzeczywistych. Bliskość poetycki wieszcza z klasycyzmem uwidacznia się także w zamiłowaniu do pisania bajek utrzymanych w nastroju i formie Ignacego Krasickiego, które tworzone są przede wszystkim na początku lat trzydziestych wieku dziewiętnastego. Z drugiej jednak strony, romantyzm w Polsce jest czysto mickiewiczowskich, ponieważ wszystko inne powstawało zgodnie z przykładem samego Mickiewicza, czy też przeciw niemu, co czynił między innymi słowacki.
Wielu autorów będzie doszukiwało się w literaturze mickiewiczowskiej i w niektórych z jego niepublikowanych utworów bezpośrednich podwalin pod gatunek jakim jest fantastyka naukowa. Dzieło, które miałoby być za to odpowiedzialne, a mianowicie „Historia przyszłości” nigdy nie było opublikowane, a rękopis zaginął. Sporo informacji dostarczać będą jednak o nim liczne z pozostawionych zapisków oraz listy do przyjaciół poety, gdzie Historia Przyszłości nazywana była Don Kichotem czasów ówczesnych. Badacze literatury zgodnie uznają, że dzieło Mickiewicza, które nie ujrzało światła dziennego, mogło mieć wpływ na rewolucję w światowej literaturze, najprawdopodobniej wyprzedzało one wizje posiadane przez Verne, Wellsa i wielu, wielu innych.
Mickiewicz zaczynał swoją przygodę z literaturą oraz poezją od pracy przekładowej. Już po zakończeniu elementarnej szkoły przekładał dzieła Woltera na język polski, na którym nadaje także polskie tytuły. Tłumaczenia te tak naprawdę były parafrazami utworów francuskich, gdzie akcent przesunięty był na bardziej narodową tematykę. Kolejne lata twórczości to zbiór kolejnych tłumaczeń, czy też peryfraz, bliższych oraz dalszych od oryginałów, tłumaczył on między innymi bajki, traktaty filozoficzne i wszystkie inne rodzaje pisarstwa, które były dla niego intrygującymi. W okresie swojego zesłania do Rosji Mickiewicz interesował się dramatem historycznym charakterystycznym dla europy, czego efektem były dwa przekłady, przede wszystkim Romea i Julii. Tłumaczenie datować będzie się na lata pomiędzy dwudziestym pierwszym, a trzecim. Pierwodruk ukazuje się jednak o wiele później, co będzie miało miejsce bardzo często w przypadku utworów Mickiewicza, które często zalegają najpierw w szafkach, czy też nie ma zgody na ich wydanie.
Lista najpopularniejszych dzieł Adama Mickiewicza jest dosyć długą i większość z nich będzie nam znana. Jednak do tych najważniejszych dla polskiej literatury, na pewno zaliczymy wszystkie z części dziadów, sonety krymskie, Konrada Wallenroda, epopeję narodową, następnie okrzykniętą ostatnim z wielkich eposów, a mianowicie Pana Tadeusza. Inne z ważnych utworów to Konfederaci Barscy, czy też sparafrazowane tłumaczenie utworu Byrona, a mianowicie Giaur. Oczywiście nie możemy zapomnieć o pierwszym oraz drugim tomie poezji, które zawierały ballady i romanse, utwory takie jak „Grażyna” i wiele, wiele innych.